Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Τα ισπανικά (español) ή καστιλιάνικα (castellano) είναι μια ιβηρική ρομανική γλώσσα. Είναι η ευρύτερα ομιλούμενη ρομανική γλώσσα και η τέταρτη σε σειρά κατάταξης ομιλούμενη γλώσσα παγκοσμίως σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ενώ άλλες την κατατάσσουν τρίτη[3]. Ομιλείται ως πρώτη γλώσσα από περίπου 500 εκατομμύρια ανθρώπους. Θεωρείται η δεύτερη πιθανώς σημαντική γλώσσα μετά την αγγλική σε ό,τι αφορά τον δυτικό κόσμο, χάρη στην αυξανόμενη χρήση της στις ΗΠΑ, της σχετικής επιβολής της στην εκπαίδευση, της αυξανόμενης οικονομίας του ισπανόφωνου κόσμου, της επιρροής της στη μουσική βιομηχανία και την παγκόσμια λογοτεχνία.
Ιστορία.
Η ισπανική γλώσσα αναπτύχθηκε από την δημώδη λατινική, με επιδράσεις από την κελτιβηρική, τη βασκική και την αραβική, στον βορρά της ιβηρικής χερσονήσου. Κατά τη διάρκεια της Reconquista, τούτη η βόρεια διάλεκτος μεταφέρθηκε νότια και σήμερα παραμένει μειονοτική γλώσσα στο Μαρόκο.
Η πρώτη γραμματική για την ισπανική γλώσσα (Gramática de la Lengua Castellana) γράφτηκε στη Σαλαμάνκα, της Ισπανίας, το 1492 από τον Έλιο Αντόνιο ντε Νεμπρίχα. Όταν παρουσιάστηκε το έργο στην Ισαβέλλα της Καστίλης εκείνη φέρεται ότι ρώτησε, Τι χρειάζομαι ένα τέτοιο έργο, αν ήδη γνωρίζω τη γλώσσα;. Η απάντηση που έλαβε ήταν, Κυρία, η γλώσσα είναι το εργαλείο της αυτοκρατορίας.Με τη Gramática και –αργότερα- την Ortografía του (1517) ο Nebrija επιβράδυνε την ακατάσχετη εισροή λατινικών λέξεων στα Ισπανικά που χαρακτήριζε τα προηγούμενα χρόνια.
Από τον 16ο αιώνα και μετά η γλώσσα πέρασε στην Αμερική, στην Ομοσπονδία της Μικρονησίας, το Γκουάμ, τις νήσους Μαριάνες, το Παλάου και τις Φιλιππίνες μέσω του ισπανικού αποικισμού. Ιδιαίτερα στην αμερικανική ήπειρο γνώρισε ιδιαίτερη εξέλιξη με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί πληθώρα διαλέκτων με διαφοροποιήσεις, κυρίως στη φωνολογία αλλά και στο λεξιλόγιο και τον τομέα της γραμματικής και του συντακτικού.
Κατά τον 20ο αιώνα η ισπανική εισήχθη στην Ισημερινή Γουινέα και τη Δυτική Σαχάρα και τμήματα των Η.Π.Α., όπως το Ισπανικό Χάρλεμ στην πόλη της Νέας Υόρκης, που δεν ανήκαν στην Ισπανική αυτοκρατορία.
Ιστορία.
Η ισπανική γλώσσα αναπτύχθηκε από την δημώδη λατινική, με επιδράσεις από την κελτιβηρική, τη βασκική και την αραβική, στον βορρά της ιβηρικής χερσονήσου. Κατά τη διάρκεια της Reconquista, τούτη η βόρεια διάλεκτος μεταφέρθηκε νότια και σήμερα παραμένει μειονοτική γλώσσα στο Μαρόκο.
Η πρώτη γραμματική για την ισπανική γλώσσα (Gramática de la Lengua Castellana) γράφτηκε στη Σαλαμάνκα, της Ισπανίας, το 1492 από τον Έλιο Αντόνιο ντε Νεμπρίχα. Όταν παρουσιάστηκε το έργο στην Ισαβέλλα της Καστίλης εκείνη φέρεται ότι ρώτησε, Τι χρειάζομαι ένα τέτοιο έργο, αν ήδη γνωρίζω τη γλώσσα;. Η απάντηση που έλαβε ήταν, Κυρία, η γλώσσα είναι το εργαλείο της αυτοκρατορίας.Με τη Gramática και –αργότερα- την Ortografía του (1517) ο Nebrija επιβράδυνε την ακατάσχετη εισροή λατινικών λέξεων στα Ισπανικά που χαρακτήριζε τα προηγούμενα χρόνια.
Από τον 16ο αιώνα και μετά η γλώσσα πέρασε στην Αμερική, στην Ομοσπονδία της Μικρονησίας, το Γκουάμ, τις νήσους Μαριάνες, το Παλάου και τις Φιλιππίνες μέσω του ισπανικού αποικισμού. Ιδιαίτερα στην αμερικανική ήπειρο γνώρισε ιδιαίτερη εξέλιξη με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί πληθώρα διαλέκτων με διαφοροποιήσεις, κυρίως στη φωνολογία αλλά και στο λεξιλόγιο και τον τομέα της γραμματικής και του συντακτικού.
Κατά τον 20ο αιώνα η ισπανική εισήχθη στην Ισημερινή Γουινέα και τη Δυτική Σαχάρα και τμήματα των Η.Π.Α., όπως το Ισπανικό Χάρλεμ στην πόλη της Νέας Υόρκης, που δεν ανήκαν στην Ισπανική αυτοκρατορία.
